Historia masażu tajskiego liczy sobie setki lat i sięga czasów Buddy.

Yeshe Nuad wykorzystuje techniki o wielowiekowej tradycji, znane w tradycyjnym tajskim masażu Nuad Boran.

Historia masażu tajskiego Nuad Boran czyli masażu Tradycyjnego/Starożytnego/Jogicznyego ewoluuje od 2500 lat. Na przestrzeni wieków jego techniki były doskonalone i praktykowane głównie w świątyniach lub klasztorach buddyjskich, a ich przekazy w następnych pokoleniach mnichów odbywały się wyłącznie ustnie.

Jednym z najważniejszych okresów w historii tajskiego masażu był okres Królestwa Ayutthaya (1350–1767). Jako kwitnące centrum kultury i medycyny, Ayutthaya zachowała i udoskonaliła tajskie techniki uzdrawiania. W tym czasie praktyka ta stała się głęboko powiązana ze świątyniami buddyjskimi, szczególnie Wat Pho w Bangkoku, który do dziś służy jako centrum edukacji w zakresie tradycyjnego tajskiego masażu.

Pierwsze znane dokumenty, dokładnie opisujące pozycje masażu, zapisano w Tajlandii na liściach palmowych w języku pali dopiero w XVII w. Później wyryto je na płytach kamiennych do dziś dostępnych w światyni Wat Pho w Bangkoku.

Posąg przedstawiający masaż tajski w świątyni Wat Pho w Bangkoku

Nuad, jak większość azjatyckich metod, jest nakierowany na całościową pracę z ciałem. Koncentruje się nie tylko na systemie mięśniowym, ale również dostrzega centra i kanały energetyczne, którymi płynie energia witalna. Same techniki przypominają akupresurę połączoną z asanami znanymi w jodze. Nuad łączy też techniki, które zwykle stosowane są oddzielnie takie jak: praca z powięziami, punktami spustowymi, terapia neuromuskularna.

W Tajlandii Nuad Boran jest gałęzią Tradycyjnej Medycyny Tajskiej, rozpoznawanej przez rząd tajski i traktowany jako remedium na bardzo wiele dolegliwości.

Posąg Shivago przed klasztorem w Chang Mai

Historia masażu tajskiego jest nierozerwalnie związana z postacią Shivago Kumara Baccha (Jivaka Komarpaj), który zgodnie z kanonem nauk buddyjskich, 2500 lat temu sprawował funkcję osobistego lekarza Buddy oraz całego zgromadzenia mnichów. Źródła historyczne potwierdzają, że był nie tylko wysokourzeczywistnionym mistrzem, ale został później również bardzo skutecznym lekarzem. Ponieważ Shivago Kumara Baccha sam nigdy nie przyjął ślubowań mnisich, a jednocześnie był bliskim uczniem Buddy, z czasem stał się głową świeckich praktykujących we wczesnym okresie istnienia społeczności buddyjskiej.

Do Tajlandii tradycja ta dotarła w średniowieczu wraz z mnichami buddyjskimi i naukami Terawady, gdzie do dzisiaj lekarz Shivago jest szanowany jako „Ojciec Medycyny”. Jego nauki, inspirowane ajurwedą i medycyną chińską, położyły podwaliny pod tajskie sztuki uzdrawiania. Tajski masaż stał się ważną częścią tradycyjnej tajskiej medycyny, i był praktykowany w świątyniach buddyjskich jako sposób na złagodzenie cierpienia i promowanie dobrego samopoczucia — ucieleśnienie buddyjskiej wartości metta (miłującej życzliwości).

Uważność, medytacyjne skupienie oraz duchowy wymiar praktyki są do tej pory charakterystyczną cechą dobrego, autentycznego masażu tajskiego. Dlatego właśnie wielu terapeutów medytuje przed rozpoczęciem sesji, skupiając się na intencji pomocy i uzdrowienia. Rytmiczne ruchy, głębokie oddychanie i delikatne rozciąganie odzwierciedlają buddyjską filozofię równowagi, harmonii i współczującego dotyku. Nie ma ona wiele wspólnego z mechanicznie powtarzanymi sekwencjami lub masażem, który przekracza niepotrzebnie granice bólu.

Do tej pory jego dziedzictwo jest znane i przechowywane na przykład w Chinach, Japoni, Tajlandii, Nepalu czy Tybecie. Tradycyjnie, każda sesja Nuad rozpoczynana jest od przywołania Jivaki a sam masaż odbywa się “pod jego patronatem”.